Obywatele, zapewne podzieleni politycznie, wyglądali tego dnia na radującą się swoim świętem społeczność. Ludzie obojga płci, starzy i młodzi, zamożni i ubodzy – wszyscy paradowali w ubraniach nawiązujących do ukraińskich strojów ludowych. Pięknie haftowane bluzki nosiły starsze panie do bistorowych spódnic pamiętających czasy ZSRR i dziewczyny do wystrzępionych dżinsów. Małe dzieci i niemowlaki rodzice ubrali na ludowo (widziałam wyszywany śliniaczek na osesku). Panowie w okularach od D&G oraz dziadkowie jak z „Ogniem i mieczem” paradowali w soroczkach. Takich po pradziadkach albo świeżo kupionych na świątecznym jarmarku. Nad całością górowały cztery posągi zdobiące plac wokół ratusza: Adonis, Amfitryta, Diana i Neptun odziani byli tego dnia w haftowane bluzki i koszule. Dzień był słoneczny, słabe nagłośnianie nie pozwoliło śpiewom i przemówieniom docierać do wszystkich świętujących, a festynowy klimat przyćmił problemy społeczne, na które swoimi stoiskami i plakatami zwracały uwagę organizacje pozarządowe (najbardziej widoczna była społeczna niezgoda na wycinkę lasów). Wieczór był długi i ciepły gdy obywatele rozchodzili się do domów z poczuciem wspólnoty, kruchej i ulotnej jak nitki na sroczce, ale zawsze to coś. W Łucku, z tej samej okazji, mieszkańcy (również ubrani w ludowe wyszywanki) ułożyli z samych siebie napis „Ukraina”.

Festynowa, niezbyt wyrafinowana, forma narodowego świętowania (jak lwowski rekord Guinnessa w tańczeniu polki) nie zostawiła przestrzeni dla politycznych awantur. Pewnie dlatego, że niefrasobliwa atmosfera źle komponowała się z patriotycznym patosem.
Kilka dni później Gdańsk (wraz z całą Polską) świętował 30 rocznicę porozumień sierpniowych. W atmosferze jak najdalszej od festynu.