Na Rynku Głównym z kolei nie zabrakło atrakcji muzycznych, takich jak przegląd orkiestr dętych, recitale: Andrzeja i Mai Sikorowskich oraz Stanisława Markowskiego i Jerzego Bożyka, a także koncerty Perizol Band i Budki Suflera.

Zgromadzeni mieli szansę obejrzeć spektakl „Sierpień 1980, Sierpień 2010” w wykonaniu Teatru w Przestrzeni ze Szczurowej. W alegryzującym ujęciu młodzi aktorzy przedstawili zmagania Polaków z PRL-owskim aparatem państwa. ZOMO kroczyło z pochodniami-pałkami, figura komunistycznego kłamstwa na szczudłach krążyła wokół postaci, a elementy spektaklu ulicznego łączyły się z nagraniami radiowymi i wideo, fragmentami kazania Jana Pawła II oraz wykonywanymi przez barda balladami i piosenkami o punkowym zacięciu. Nie zabrakło nawet rozrzucenia ulotek z sierpniowymi postulatami i dialogu z publicznością.

Ważnym punktem programu było odsłonięcie tablicy „Nie oddamy ideałów sierpnia”, odwołującej się jednocześnie do roku 1980 i wydarzenia z roku 1982. Wtedy to dwaj studenci – Jerzy Donimirski i Antoni Zieliński – wmurowali takąż tablicę w płytę Rynku, brawurowo udając robotników. Uczestnicy tamtego przedsięwzięcia wspominali na scenie, że kluczem do sukcesu okazał się brak pośpiechu, sugestywne wejście w role i zimna krew. Szczególnie ta ostatnia potrzebna była, by transportować tablicę przez wypełniony funkcjonariuszami milicji służb bezpieczeństwa Rynek na przeraźliwie zgrzytających taczkach. To właśnie ten dźwięk usłyszał najpierw Stanisław Markowski, który czekał, by sfotografować całą akcję. Jego zdjęcia było oglądać w ramach plenerowej wystawy (obok Wieży Ratuszowej), która potrwa do 13 września.

(Agnieszka Urbanowska)

Odbiorcami tej akcji byli przypadkowi przechodnie, mogli oni napisać życzenia, pozdrowienia z Krakowa. W akcji uczestniczyło łącznie 10 wolontariuszy specjalnie do tego przeszkolonych, bowiem poza rozdysponowywaniem kartek, prowadzili z przechodniami rozmowy upowszechniające wiedzę na temat Sierpnia i jego znaczenia.

O godzinie 17.00 rozpoczęliśmy pokaz widowiska przygotowanego przez Teatr „W przestrzeni”.

(Albert Opolski)

Pewna starsza Pani, która oglądała zdjęcia i z uwagą czytała wszystkie komentarze, zapytana, co sądzi o wystawie, powiedziała:

Od pięćdziesięciu lat mieszkam w Londynie, w Polsce jestem po raz trzeci. Trochę podróżowałam po Europie, ale zawsze, kiedy człowiek jedzie na wakacje, to ogląda miejsca zadbane, nigdy nie patrzy na prawdziwy świat. I teraz, gdy na to patrzę, nawet zdjęcia z Polski, z Nowej Huty są takie smutne! Same fotografie bardzo wyjątkowe, ale atmosfera przytłaczająca. Aż trudno uwierzyć, że te kraje, należące dziś do Europy, wciąż tak wyglądają.

Wystawa pozostanie na Rynku do 9 października 2009 r.

(zn)