Zgromadzeni w Galerii goście niechętnie zadawali pytania. Prowadzącą wspomagała natomiast Weronika Łodzińska, dzięki której dowiedzieliśmy się m.in. o tym, że najtrudniejsza część wystawy, która ostatecznie nie została zrealizowana, miała powstać w Czarnogórze. Temat okazał się jednak niemożliwy do uchwycenia bez uprzedniego przygotowania – nawiązania kontaktu z rosyjskimi bogaczami, którzy zdominowali czarnogórskie wybrzeże, wpływając znacząco na atmosferę tego miejsca. Pod koniec spotkania Weronika Łodzińska zainspirowała, krótką niestety, dyskusję, zadając pytanie o to, na ile do dokumentu wdziera się współcześnie metafora.

Przypomnijmy, że wystawę obejrzeć można do końca października 2009 r. w Galerii Camelot, gdzie obcujemy z dopracowaną w każdym szczególe kompozycją Łukasza Trzcińskiego. Ekspozycję w okrojonej formie oglądać można do 9 października na Rynku Głównym.

Istnieje również Nowa Europa w formie multimedium, które zaprezentowano na początku spotkania, dostępnego również na stronie Newsweek.pl oraz wartopamietac.info. Co ciekawe, montaż, oprawa dźwiękowa oraz oddzielające poszczególne kraje animacje powodują, że zdjęcia stanowią nową jakość i znacząco zmienia się ich odbiór.

Ostatnią emanacją Nowej Europy jest publikacja. Inna niż wszystkie, bo duża – w formacie A3 i bardziej papierowa niż można by przewidywać. Do złudzenia przypomina ona gazetę codzienną. Oto jak fotografia dokumentalna, dawniej często publikowana w prasie, powraca w formie bardzo podobnej, tyle że jako jedno z oblicz wystawy. Na szczęście w galeriach wciąż jest miejsce dla fotografii, jak ją określił Wojciech Nowicki, „przemyślanej”, która nie musi nadążać za tempem współczesnych mediów.

(zn)

Autorzy projektu wspólnie odwiedzili w dwudziestą rocznicę obrad Okrągłego Stołu i upadku muru berlińskiego kraje Europy Środkowo-Wschodniej. Celem tej podróży fotografa i pisarza była rejestracja zmian – chcieli na własne oczy zobaczyć i opisać, każdy na swój sposób, co demokratyzacja dała mieszkańcom regionu. Rezultatem są dwie wystawy, które można obecnie oglądać w Krakowie – na Rynku Głównym i w Galerii Camelot; w galerii otrzymać można również wydawnictwo zawierające zdjęcia i teksty.

Serdecznie zapraszamy, wstęp wolny

(źródło: Fundacja Imago Mundi)

W ostatni piątek o godzinie 20.00 w Galerii Camelot (stałym miejscu prezentowania wystaw przygotowanych przez fotografów z Fundacji Imago Mundi) odbyła się pierwsza odsłona projektu „Nowa Europa. Krajobraz przemian 20 lat po upadku komunizmu”. Wernisaż poprowadziła Weronika Łodzińska wspólnie Łukaszem Trzcińskim (autorem zdjęć) oraz Wojciechem Nowickim (autorem tekstów towarzyszących wystawie). Autorzy opowiadali o „wariackim” projekcie dokumentacji „krajobrazów przemian” w kilkudziesięciu krajach Nowej Europy. Byłe demoludy, kraje transformacji ustrojowej, nowa Europa Środko-Wschodnia to temat, który zadali sobie autorzy wystawy. W każdym z krajów znaleźli fenomen, który opisali cyklem fotografii. I opowieścią „z drogi”. Razem powstał konglomerat zwyczajów, rzeczy, krajobrazów i sylwetek ludzi opisujący nowe życie tego regionu 20 lat po upadku komunizmu.

Na wernisaż przybyło liczne grono osób zainteresowanych projektem, o którym słychać było od wielu miesięcy (i kilomentrów przebytych przez Łukasza Trzcińskiego oraz Wojtka Nowickiego). Wystawa potrwa do 30 października 2009 roku. Serdecznie zapraszamy do jej zwiedzania.

Wystawie towarzyszy strona internetowa z galerią zdjęć i reportażami z podróży.

(pk)

Bułgaria

Wielkie domy towarowe budowane w całym kraju były symbolem socjalistycznego dobrobytu. Dziś w Bułgarii zarobki są niskie, dlatego olbrzymie sklepy w centrach miasteczek i wsi stoją puste. Część właścicieli otwiera w nich stoiska raczej z przyzwyczajenia niż w nadziei na zysk; oferują podstawowe, tanie towary, albo takie, które w ogóle nie cieszą się popytem.

Węgry

Plaże Balatonu, płytkiego i błotnistego jeziora, były przez całe dekady riwierą marzeń dla obywateli demoludów: zamiast na wakacje w ciepłych krajach jeździło się właśnie tu. Wtedy też jezioro doczekało się miana “węgierskiego morza”. Mimo nieograniczonych możliwości podróżowania do dziś przyzwyczajenie przyciąga tu Polaków czy wschodnich Niemców. Stanowią oni trzon klienteli nadbalatońskich kurortów, ciągnących się wzdłuż wybetonowanego nabrzeża.

Ukraina

Za czasów ZSRR Ukraina była drugą republiką, po rosyjskiej – zarówno pod względem liczby mieszkańców, jak i rozwoju gospodarczego. Do dziś dla mieszkańców południowo-wschodniej Ukrainy Rosja pozostaje krajem bliskim i ważnym: większość z nich posługuje się językiem rosyjskim, a w Doniecku czy Ługańsku znaczące miejsce w życiu społeczności zajmują dawne radzieckie święta. W całym kraju odczuwalny jest sentyment wobec dawnych czasów, wszechobecne symbole władzy przypominają o podległej pozycji obywatela wobec aparatu państwowego.

Estonia

Po zajęciu Estonii przez ZSRR przesiedlono do tego kraju wielu Rosjan – była to powszechna w republikach radzieckich praktyka. Dziś stanowią oni blisko jedną trzecią mieszkańców kraju. Wielu z nich nie zna języka estońskiego, nie są więc w stanie zdać obowiązkowego egzaminu językowego, podstawy przyznania obywatelstwa estońskiego. Mieszkający w Estonii Rosjanie muszą się o nie ubiegać na takich samych zasadach jak obcokrajowcy.
Współżycie obu nacji sprawiło, że wielu Estończyków przyswoiło sobie charakterystyczne dla homo sovieticus nawyki; z kolei żyjący w Estonii Rosjanie przejęli wzorce zaczerpnięte od społeczeństw zachodnich. Na fotografiach uczniowie gimnazjum w Narvie, stolicy rosyjskiej mniejszości. Większość z nich to legitymujący się tzw. „szarym paszportem” bezpaństwowcy.

Czechy

Choć w porównaniu z pozostałymi krajami socjalistycznymi poziom życia w dawnej Czechosłowacji był stosunkowo wysoki, to Czesi praktycznie nie mogli podróżować za granicę. Masowo budowali więc domki letniskowe, czyli tzw. „drugie domy”. W pełni wyposażone, przystosowane do całorocznego pobytu, często nieznacznie tylko oddalone od miejsc stałego zamieszkania, stanowiły dla Czechów namiastkę podróżowania. Czeskie letniska to także nawiązanie do trampingu, modnej formy spędzania wolnego czasu w latach dwudziestych ubiegłego wieku; są popularne również dzisiaj. Korzystają z nich głównie prażanie.

(pk)
(opisy cykli fotografii: Fundacja Imago Mundi)

Fotografie: Łukasz Trzciński/visavis.pl
Teksty: Wojciech Nowicki

Nowa Europa – tytuł roboczy, który się ostał, bo najprościej tłumaczy, o co od początku chodziło: pokazać, jaka jest teraz ta część Europy – nazywana Wschodnią albo Środkową, zależnie od punktu patrzenia; pokazać ją teraz, kiedy upadły stare powiązania. Nowa Europa – jak nowa ziemia, ale odziedziczona z dobrodziejstwem inwentarza: długami, zależnościami, przyzwyczajeniami.

Projekt fotograficzny Łukasza Trzcińskiego pokazuje ślady pozostawione przez system komunistyczny w Europie Środkowo-Wschodniej – ślady pozostawione w krajobrazie, ekonomii oraz ludzkiej mentalności. Fotograf podejmuje próbę sportretowania tej Nowej Europy przez pryzmat wątków lokalnych. Każdemu krajowi przyporządkował jeden cykl fotografii. Każda z tych opowieści osadzona jest w historii i teraźniejszości konkretnego kraju, a jednocześnie pozostaje charakterystyczna dla całego regionu. Podczas wieloletniej dokumentacji okazało się, że względna spójność socjalistycznej Europy stopniowo zanika, że ta część Europy coraz bardziej się różnicuje; o każdym z krajów Trzciński postanowił więc opowiedzieć innym językiem – zagrać z różnymi konwencjami i odwołać się do odmiennych stylistyk.

Od roku, równolegle do zdjęć, powstają także teksty Wojciecha Nowickiego. Autor przygląda się Nowej Europie z punktu widzenia podróżnika – nieraz bliskiego sąsiada, prawie ziomka z dawnych demoludów, czasami outsidera. Opisuje współczesną kondycję Europy Środkowo-Wschodniej. Mierzy puls tego dziwnego organizmu.

Łukasz Trzciński – fotograf reportażysta, pracował w ponad czterdziestu krajach w tym w Afganistanie, Iraku, Indonezji, Rosji i na Bliskim Wschodzie. Od kilku lat zainteresowany głównie Europą Środkowo-Wschodnią. Laureat konkursu fotografii reportażowej Pictures of The Year International, wielokrotnie nagradzany w Konkursie Polskiej Fotografii Prasowej, w tym dwukrotnie jego prace otrzymały tytuł Zdjęcia Roku (1999, 2002). Autor i kurator licznych wystaw w Polsce i za granicą. Fotograf Nikon Polska. Współzałożyciel Kolektywu Fotografów Visavis.pl. Fundacji Imago Mundi.

Wojciech Nowicki – dziennikarz, fotograf, tłumacz, kurator wystaw. Pisze w „Tygodniku Powszechnym” na temat fotografii (cykl „Dno oka”), a także o kuchni i podróżach. W krakowskiej „Gazecie Wyborczej” jest recenzentem kulinarnym. W „Europie” (dodatku do „Dziennika”) tłumaczy z francuskiego; jest również tłumaczem książek. Członek rady programowej Miesiąca Fotografii w Krakowie. Współzałożyciel Fundacji Imago Mundi.

(źródło: Fundacja Imago Mundi)

(źródło: Fundacja Imago Mundi)