Wystawa „Systemy” została poświęcona idei granicy oraz systemów – politycznych, społecznych i kulturowych, obejmując spuściznę komunizmu. Jest to opowieść o transformacji oraz pozytywnych zmianach, jakie dokonały się dzięki zjawiskom takim jak globalizacja czy bunt niektórych grup społecznych – szczególnie na płaszczyźnie kultury muzycznej.

Ekspozycja składa się z trzech instalacji. Jedną z nich, „There are no others, There is only us”, można było obejrzeć w dniu otwarcia festiwalu po koncercie Jacaszka w Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”.

W czasach, kiedy granice geograficzne, społeczne i kulturowe zacierają się, a świat staje się globalną wioską, Marc Silver zadaje pytanie, czy tłum lub jakiekolwiek zbiorowisko ludzkie może stanowić źródło uciemiężenia lub siłę oporu. „There are no others, There is only us” jest wyrazistą metaforą siły drzemiącej we współpracy tłumu. Filmowi towarzyszy dziewięciominutowa ścieżka dźwiękowa autorstwa Bena Frosta. Współistniejące ilustracje muzyczne stworzyli Jacaszek, Tomasz Bednarczyk oraz Denis Kolokol.

Drugi projekt to „Mińsk Shift” („Krakow Edit”) autorstwa niemieckiego artysty Kassiana Troyera.

We wrześniu 2008 w przestrzeni publicznej Mińska umieszczono przenośny system nagłaśniający. Abstrakcyjna muzyka płynąca z głośników miała dopełnić dźwiękową specyfikę poszczególnych miejsc – ambientowe ścieżki stały się częścią powstającego procesu muzycznego. „Krakow Edit” stanowi swego rodzaju archiwum autentycznych wydarzeń projektu „Mińsk Shift”.

Z pewnością godna polecenia jest również trzecia instalacja, która robi piorunujące wrażenie. Oto jak Unsoud opisuje „ANION” Jakuba Kirkegaarda:

Instalacja muzyczno-dźwiękowa opowiadająca o czasie, nieobecności i zmianie w kontekście tak zwanej „Zony” katastrofy czarnobylskiej. Stworzona w dwadzieścia lat po największym w światowej historii wybuchu reaktora jądrowego, pośród szczątków elektrowni instalacja „ANION” prezentuje rzeczywistość dźwiękową i wizualną przestrzeni naznaczonej niewidoczną i niesłyszalną klątwą.

Szczególnie ostatni projekt, miejscami niedopowiedziany i przejmujący, chwilę później zniewalająco dosłowny – gdy dochodzący z głośników dźwięk łudząco przypomina odgłosy wydawane przez licznik Geigera, a początkowo kolorowy obraz niszczejącego budynku powoli odbarwia się jak klisza wystawiona na promieniowanie – zasługuje na uwagę.

(Cytaty pochodzą z materiałów promocyjnych Unsound Festival.)
(zn)