1. Samorządna Gmina Brzeszcze 1990-2010 – w stronę interaktywnego rozwoju, Ośrodek Kultury Brzeszcze
2. Reporterka, pedagożka, emancypantka – 100. rocznica śmierci Marceliny Kulikowskiej, Fundacja Przestrzeń Kobiet
3. Dziennikarze Historii – 50. rocznica obrony Krzyża Nowohuckiego, Ośrodek Kultury im. Cypriana Kamila Norwida
4. Stulecie Małopolskiego Lotnictwa, Nawigator
5. Marzenie o wolności. Kraków ’45, Muzeum historii Polski w Warszawie
6. „Na tropie Solidarności Podbeskidzia – Andrychów – pamiętamy!”, L.O. im. Marii Skłodowskiej-Curie w Andrychowie
7. SIERPIEŃ 1980, SIERPIEŃ 2010, Region Małopolski NSZZ „Solidarność”
8. Warto rozmawiać – Konkurs debat oksfordzkich dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych, Federacja Związków Gmin i Powiatów RP
9. OBLICZA WOLNOŚCI Kontrapunkt dla PRL-owskiej rzeczywistości, Wadowickie Centrum Kultury im. M. Wadowity
10. Geneza Małopolski obywatelskiej, Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego
11. XX-lecie Samorządu Terytorialnego w Małopolsce, Stowarzyszenie Gmin i Powiatów Małopolski
12. Nie oddamy ideałów Sierpnia, Region Małopolski NSZZ „Solidarność”
13. „Bal u Pana Boga”, Stowarzyszenie ROZSTAJE – u zbiegu kultur i tradycji
14. „Jan Paweł II Wielki. Dziedzictwo i Pamięć”, Samorządowe Centrum Edukacji w Tarnowie
15. „Epitafia katyńskie”, Stowarzyszenie Maj 77
Wszystkie instytucje i organizacje, które nadesłały propozycje projektów zostaną drogą mailową zawiadomione o decyzji MIK-u (o decyzji negatywnej albo pozytywnej wraz z przyznaną kwotą dofinansowania).
Instytucje partnerskie, które będą współpracowały z Małopolskim Instytutem Kultury w ramach Programu „Warto pamiętać”, a których projekty otrzymały kwoty niższe od kwoty wnioskowanej, proszone są o przesłanie zaktualizowanego wniosku w terminie do 14 maja 2010 r. włącznie.
W sprawach związanych z aktualizowaniem formularza projektu, podpisywaniem umów oraz zasadami współpracy z MIK proszę kontaktować się z Zofią Noworól (noworol@mik.krakow.pl, 012 422 18 84).
Po pięćdziesięciu latach od walki o krzyż w Nowej Hucie, obok kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa spotkały się trzy pokolenia. Odgrywając inscenizację wydarzeń z 27 kwietnia 1960 r. młodzież przypomniała ich okoliczności. Sami aktorzy – uczniowie nowohuckich szkół średnich – mieli okazję wyobrazić sobie, co czuli ich dziadkowie, którzy zdecydowali się stawić opór władzom PRL-u w obronie prawa do wolności i praktyk religijnych. Spotkanie zgromadziło około 150 uczestników.
Jak powiedziała w trakcie poniedziałkowej konferencji prasowej w Krakowie kierowniczka Krakowskiego Oddziału MHP – Muzeum PRL-u, jednego z organizatorów wydarzenia, Jadwiga Emilewicz:
Obrona krzyża żyje w pamięci mieszkańców Nowej Huty […]. Po raz pierwszy ci, którzy mieli być beneficjentami systemu – robotnicy, którzy dostali pracę, mieszkania, miejsca w szkołach dla swoich dzieci – stanęli wtedy w obronie wolności sumienia. Warto o tym przypominać.
Inscenizacja stanowiła część większego przedsięwzięcia: obchodów 50. rocznicy walki o krzyż nowohucki „W imię wolności. Nowa Huta ’60”, organizowanego przez Muzeum PRL-u, w ramach którego w ubiegłą sobotę w hali ocynowni ArcelorMittal w Nowej Hucie odbył się spektakl-koncert „Miasto bez Boga walczy o krzyż” (relacja z koncertu).
Do godziny 17.00 do siedziby Małopolskiego Instytutu Kultury spłynęły 44 propozycje projektów. Kolejnym etapem prac będzie ich ocena przez MIK. Lista projektów przyjętych do realizacji zostanie ogłoszona na stronie programu. Wszystkim instytucjom dziękujemy za nadesłane propozycje projektów.
Wczoraj w Krakowie odbyły się uroczystości związane z 70. rocznicą zbrodni katyńskiej. Szef krakowskiego oddziału IPN Marek Lasota poinformował, że w związku z sobotnią tragedią w Smoleńsku wszystkie przemówienia zostają odwołane.
Marsz odbył się w ciszy. Tysiące osób przeszło z Rynku Głównego ulicą Grodzką pod Krzyż Katyński. Tam odbyła się uroczystość upamiętniająca ofiary zbrodni katyńskiej. Złożono również hołd ofiarom katastrofy z 10 kwietnia 2010 r.
Poniżej zamieszczamy relację fotograficzną z wydarzenia.
W zeszłym tygodniu, komentując uroczystości z udziałem premierów Tuska i Putina upamiętniające zbrodnię katyńską, zastanawialiśmy się, co w sobotę 10 kwietnia 2010 r. powie w Katyniu Prezydent Lech Kaczyński. Nie dane nam było usłyszeć jego słów. Poniżej zamieszczamy tekst przemówienia, które Prezydent planował wygłosić.
Szanowni Przedstawiciele Rodzin Katyńskich! Szanowni Państwo!
W kwietniu 1940 roku ponad 21 tysięcy polskich jeńców z obozów i więzień NKWD zostało zamordowanych. Tej zbrodni ludobójstwa dokonano z woli Stalina, na rozkaz najwyższych władz Związku Sowieckiego. Sojusz III Rzeszy i ZSRR, pakt Ribbentrop-Mołotow i agresja na Polskę 17 września 1939 roku znalazły swoją wstrząsającą kulminację w zbrodni katyńskiej. Nie tylko w lasach Katynia, także w Twerze, Charkowie i w innych, znanych i jeszcze nieznanych miejscach straceń wymordowano obywateli II Rzeczypospolitej, ludzi tworzących podstawę naszej państwowości, nieugiętych w służbie ojczyzny. W tym samym czasie rodziny pomordowanych i tysiące mieszkańców przedwojennych Kresów były zsyłane w głąb Związku Sowieckiego, gdzie ich niewypowiedziane cierpienia znaczyły drogę polskiej Golgoty Wschodu.
Najbardziej tragiczną stacją tej drogi był Katyń. Polskich oficerów, duchownych, urzędników, policjantów, funkcjonariuszy straży granicznej i służby więziennej zgładzono bez procesów i wyroków. Byli ofiarami niewypowiedzianej wojny. Zostali zamordowani z pogwałceniem praw i konwencji cywilizowanego świata. Zdeptano ich godność jako żołnierzy, Polaków i ludzi. Doły śmierci na zawsze miały ukryć ciała pomordowanych i prawdę o zbrodni. Świat miał się nigdy nie dowiedzieć. Rodzinom ofiar odebrano prawo do publicznej żałoby, do opłakania i godnego upamiętnienia najbliższych. Ziemia przykryła ślady zbrodni, a kłamstwo miało wymazać ją z ludzkiej pamięci.
Ukrywanie prawdy o Katyniu – efekt decyzji tych, którzy do zbrodni doprowadzili – stało się jednym z fundamentów polityki komunistów w powojennej Polsce: założycielskim kłamstwem PRL. Był to czas, kiedy za pamięć i prawdę o Katyniu płaciło się wysoką cenę. Jednak bliscy pomordowanych i inni, odważni ludzie trwali wiernie przy tej pamięci, bronili jej i przekazywali kolejnym pokoleniom Polaków. Przenieśli ją przez czas komunistycznych rządów i powierzyli rodakom wolnej, niepodległej Polsce. Dlatego im wszystkim, a zwłaszcza Rodzinom Katyńskim, jesteśmy winni szacunek i wdzięczność. W imieniu Rzeczypospolitej składam najgłębsze podziękowanie za to, że broniąc pamięci o swoich bliskich, ocaliliście Państwo jakże ważny wymiar naszej polskiej świadomości i tożsamości.
Katyń stał się bolesną raną polskiej historii, ale także na długie dziesięciolecia zatruł relacje między Polakami i Rosjanami. Sprawmy, by katyńska rana mogła się wreszcie w pełni zagoić i zabliźnić. Jesteśmy już na tej drodze. My, Polacy, doceniamy działania Rosjan z ostatnich lat. Tą drogą, która zbliża nasze narody, powinniśmy iść dalej, nie zatrzymując się na niej ani nie cofając.
Wszystkie okoliczności zbrodni katyńskiej muszą zostać do końca zbadane i wyjaśnione. Ważne jest, by została potwierdzona prawnie niewinność ofiar, by ujawnione zostały wszystkie dokumenty dotyczące tej zbrodni. Aby kłamstwo katyńskie zniknęło na zawsze z przestrzeni publicznej. Domagamy się tych działań przede wszystkim ze względu na pamięć ofiar i szacunek dla cierpienia ich rodzin. Ale domagamy się ich także w imię wspólnych wartości, które muszą tworzyć fundament zaufania i partnerstwa pomiędzy sąsiednimi narodami w całej Europie.
Oddajmy wspólnie hołd pomordowanym i pomódlmy się nad ich głowami. Chwała bohaterom! Cześć Ich pamięci!
